Ήμουν μόλις δέκα ετών όταν είδα για πρώτη φορά τα υπέροχα καταγάλανα ματάκια του μικρού Ανδρέα. Ήταν στην εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη “Κόκκινη κάρτα”. Ο μικρός Ανδρέας, η ιστορία και η επιθυμία του να δημιουργήσει ένα σύλλογο για όλα τα παιδάκια που υπέφεραν από φτώχεια, αρρώστιες και κακουχίες άλλαξαν όλο τον κόσμο μου. Αυτό το μικρό συνομήλικο παιδάκι διαμόρφωσε τον τρόπο σκέψης μου και στάθηκε για μένα πρότυπο γενναιότητας και δύναμης.
Σήμερα μέσα απ’ το άρθρο μου αυτό θέλω να σας ξανασυστήσω το “Χαμόγελο του παιδιού” μέσα απ’ τα δικά μου μάτια. Ας ξεκινήσουμε όμως απ’ την αρχή.
Ποιος ήταν ο μικρός Ανδρέας
Ο μικρός Ανδρέας γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1985. Ήταν ένα παιδί με ιδιαίτερες ευαισθησίες και με τις «μικρές» του δυνάμεις πρόσφερε αγάπη και χαμόγελα σε όλους όσοι ήταν δίπλα του! Είχε την αγαπημένη του οικογένεια, τους φίλους του, τους συμμαθητές του, το δικό του σκυλάκι, που φρόντιζε και αγαπούσε. Είχε τα δικά του όνειρα, τα δικά του θέλω, όλη τη ζωή μπροστά του.
Αρρώστησε το 1994 και από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή αντιμετώπισε την ασθένειά του με θάρρος και αξιοπρέπεια, συνεχίζοντας να προσφέρει δύναμη και χαμόγελο στους γύρω του.
Πως τον είχα δει μέσα απ’ τα παιδικά μου μάτια
Ήταν λοιπόν ένα συνηθισμένο απόγευμα του 1995 που βλέπαμε τηλεόραση με τους γονείς και τα αδέλφια μου. “Κόκκινη κάρτα” . Στην κεντρική πολυθρόνα του πλατό ένα παιδάκι με κόκκινο καπέλο και ένα μεγάλο χαμόγελο και δίπλα του στέκονταν ο μπαμπάς, η μαμά και ο αδελφός του. Στα σκαλάκια λίγο πιο κάτω όλοι οι φίλοι του και φυσικά οι γιαγιάδες του.
Το πλατό της εκπομπής ήταν γεμάτο με διάσημους ανθρώπους της τηλεόρασης που θαύμαζε και την παρέα συμπλήρωναν οι άνθρωποι που ήταν δίπλα του στον Γολγοθά που περνούσε, οι γιατροί και οι νοσηλευτές.
Ως τότε δεν ήξερα τι ήταν αυτή η αρρώστια, δεν ήξερα για τις βαριές αγωγές, για την ταλαιπωρία και τους πόνους που βίωνε εκείνος και πολλά ακόμα παιδάκια. Για μένα ως τότε τα παιδιά δεν αρρώσταιναν βαριά, δεν έφευγαν απ’ τη ζωή. Για μένα ως τότε τα παιδιά μόνο ΄΄έπαιζαν και γελούσαν. Σκληρή και απότομη η προσγείωση μου στην πραγματικότητα.
Τι ήθελε για όλα τα παιδιά
Αυτό που ζητούσε η ψυχούλα του μικρού Ανδρέα ήταν να μην υπάρχουν παιδιά που υποφέρουν. Να μην υπάρχουν παιδιά που πεινάνε, που πονάνε, που δεν γελάνε. Γι’ αυτό ακριβώς δημιούργησε αυτόν το σύλλογο. Για να βοηθήσει όλα αυτά τα παιδιά. Τα φτωχά, τα άρρωστα, τα ανήμπορα…
Η προτροπή του μια και μοναδική. Να χαμογελάνε! Γιατί εκείνος ήξερε καλά από χαμόγελο, όπως ήξερε καλά και από ανυπόφορο πόνο. “ΜΟΝΟ όταν χαμογελάω περνάει ο πόνος“, είχε πει σ’ εκείνη την εκπομπή. ΜΟΝΟ εκείνος θα μπορούσε να το ξέρει τόσο καλά. Αυτός ήταν κι ο λόγος που επέλεξε το σήμα του Χαμόγελου του παιδιού να απεικονίζει ένα παιδί να χαμογελάει.
Ίδρυση του συλλόγου
Και τα κατάφερε! Ο μικρούλης Ανδρέας Γιαννόπουλος κατάφερε κα΄τι τεράστιο. Κι έτσι όλοι μαζί σ’ εκείνη την εκπομπή ίδρυσαν το Χαμόγελο του Παιδιού. Πρώτος πρόεδρος και μοναδικός στις καρδιές μας ο μικρός μας Ανδρέας. Ο Ανδρέας όλων μας, όπως τόσο εύστοχα είχε πει τότε ο Γιώργος Παπαδάκης.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εκπομπής τα παιδικά μου ματάκια έβλεπαν τα ματάκια του Ανδρέα που ήταν γεμάτα φως. Φως και κούραση. Ίσως να πονούσε πολύ εκείνες τις στιγμές, σκέφτομαι σήμερα! Ένα μήνα σχεδόν μετά ο μικρός Ανδρέας πήγε να κουρνιάσει στην αγκαλιά του Θεού. Εκπλήρωσε την αποστολή του στη γη και μας άφησε.
Έργο στου συλλόγου
Επόμενος πρόεδρος του συλλόγου ήταν και είναι μέχρι σήμερα ο μπαμπάς του, Κώστας Γιαννόπουλος. Το “φορτίο” βαρύ στους ώμους του αλλά δεν λιγοψύχησε ούτε στιγμή. Πήρε το όνειρο του παιδιού του “απ’ το χέρι” και με αγώνα και πολύ προσπάθεια το κρατάει ζωντανό μέχρι και σήμερα.
Το “Χαμόγελο του παιδιού” έχει στηρίξει περισσότερα από 1.200.000 παιδιά και τις οικογένειές τους. Παιδιά θύματα κάθε μορφής Βίας. Παιδιά θύματα Εξαφάνισης, παιδιά με προβλήματα Υγείας, παιδιά που βρίσκονται ή απειλούνται να βρεθούν σε κατάσταση φτώχειας, έχουν βρει λύση.
Ο Οργανισμός στελεχώνεται από εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό με την πολύτιμη υποστήριξη εθελοντών, ενώ στηρίζεται στους πολίτες και τις εταιρείες, οι οποίοι εμπιστευόμενοι το έργο του, το στηρίζουν έμπρακτα μέσω δωρεών και χορηγιών.
Τρόποι στήριξης
Λίγο έως πολύ όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε το χαμόγελο αυτό να μην σβήσει ποτέ. Η εθελοντική βοήθεια είναι πολύ σημαντική όπως και η οικονομική στήριξη. Μπορούμε να κάνουμε μια απλή κλήση στο 19810 ή να στείλουμε μήνυμα γράφοντας ΧΑΜΟΓΕΛΟ και αποστολή ξανά στο 19810. Πατώντας εδώ μπορείτε να βρείτε αναλυτικά όλους τους τρόπους που μπορείτε να συνεισφέρετε.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε κα΄τι μεγάλο ή να δώσουμε πολλά χρήματα. Ότι μπορεί ο καθένας. Όταν ήμουν φοιτήτρια στα Γιάννενα εγώ επέλεγα πάντα να στέλνω μήνυμα. Αυτό μπορούσα, αυτό έκανα. Ακόμα κι αυτό το μικρό όμως είναι πραγματικά σπουδαίο. Είναι στ’ αλήθεια πολύ μεγάλο. Πολύ όμορφο επίσης είναι και το e-shop που έχει δημιουργηθεί κι έτσι μπορούμε να ενισχύσουμε αγοράζοντας από κει ότι μας αρέσει! Τρόποι πάντα υπάρχουν, αρκεί να υπάρχει καλή διάθεση.
Κλείνοντας αυτό το άρθρο ήθελα να σας πω, πως προσπάθησα πολύ να μην κάνω επίκληση στο συναίσθημά σας και απλά να σας παρουσιάσω μέσα απ’ τα δικά μου μάτια το Χαμόγελο του παιδιού. Μάλλον δεν τα κατάφερα. Βλέπετε όμως, όταν συνέβησαν όλα αυτά ήμουν κι εγώ παιδί. Η ιστορία αυτή έχει γράψει βαθιά μέσα μου και δεν κατάφερα να αποκόψω το συναίσθημα απ’ τη λογική μιας απλής παρουσίασης. Μην ξεχνάτε ποτέ να χαμογελάτε. Μην ξεχνάτε ποτέ το χαμόγελό σας να είναι πλατύ και αληθινό όπως του μικρού αλλά τόσο μεγάλου Ανδρέα.
