Κρυφοκοιτάζοντας τη ζωή των άλλων πίσω από κλειστές κουρτίνες…πίσω από κλειστά παράθυρα και πόρτες, πίσω απ’ τους φράχτες, πίσω απ’ τα λουλούδια και εν τέλη πίσω απ’ τη δική μας ζωή. Να ‘ναι άραγε σημείο των καιρών μας ή ήταν πάντα έτσι;
Κάπως έτσι άρχισαν όλα…
Ήμουν στη θάλασσα μαζί με τα παιδιά μου και τον άντρα μου. Ατέλειωτα παιχνίδια χαρά φωνές, παιχνίδια! Φυσιολογικό θα σκεφτεί κανείς και όντως είναι! Ήρθε κάποια στιγμή η ώρα να φύγουμε κι εγώ πήγα να κάνω την τελευταία μου βουτιά. Βγαίνοντας απ’ τη θάλασσα το μάτι μου έπεσε στη διπλανή ακριβώς ομπρέλα απ’ τη δική μας. Μια οικογένεια με ένα παιδάκι λίγο πιο μεγάλο απ’ τα δικά μας. Το παιδάκι μια γκρίνιαζε ζητώντας την προσοχή των γονιών του μια έπαιζε με τα κουβαδάκια του. Ο μπαμπάς έκανε ηλιοθεραπεία και η μαμά “κρυφοκοίταζε” τον άντρα μου που έντυνε τη Φωτεινούλα μας καθώς σε λίγο θα φεύγαμε.
Ποιος ξέρει τι να περνούσε εκείνη την ώρα απ’ το μυαλό της; Ίσως σκεφτόταν πόσο τυχερή ήμουν εγώ που α άντρας μου έντυνε τα παιδιά μας ενώ εγώ έκανα τη βουτιά μου… πόσο θα ήθελε να έκανε και ο δικός της άντρας το ίδιο ή… τη σκέψη μου διέκοψε η φωνή της. “Πώς τα καταφέρνετε με δυο παιδιά, εμείς με ένα και δυσκολευόμαστε πολύ!” Ο άντρας μου απάντησε και κάπως έτσι ξεκίνησε η κουβέντα. Σε λίγο στην κουβέντα προστέθηκα εγώ και ο μπαμπάς της άλλης οικογένειας.
Η συνέχεια…
Δεν μείναμε πολύ στη συζήτηση μόλις στέγνωσα κι εγώ φύγαμε. Λίγο πριν φτάσουμε στο αυτοκίνητο, με το Στέλιο μου στην αγκαλιά μου, γύρισα και κοίταξα την οικογένεια που μιλούσαμε πριν από λίγο. Το σκηνικό δεν είχε αλλάξει πολύ… ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος μπαμπάς έκανε ηλιοθεραπεία, το παιδάκι έπαιζε και η μαμά “κρυφοκοιτούσε” κάπου αλλού, κάποιες άλλες ζωές…όχι όμως τη δική της.
Με αφορμή λοιπόν αυτό το περιστατικό σκέφτηκα, πόσοι άλλοι άνθρωποι αλήθεια μπορεί να υπάρχουν που αντί να ζουν τη στιγμή απλά σπαταλούν τη ζωή τους χαζεύοντας ανούσια τριγύρω;
Η αρχή και το τέλος
Δεν με αφορά να κρίνω κανέναν, πόσο μάλλον δυο ανθρώπους που συνάντησα τυχαία, για μια στιγμή στη ζωή μου, για τόσο μικρό χρονικό διάστημα, και πιθανότατα δεν θα τους ξαναδώ ποτέ, αλλά λαμβάνοντας αυτό το περιστατικό σαν παράδειγμα σκέφτηκα, πόσο πιο ωραίο θα ήταν εάν και οι δυο γονείς έπαιζαν με το παιδί τους όλοι μαζί ή και εναλλάξ; Πόσο πιο ωραία θα ένιωθε το παιδάκι αλλά και εκείνοι που θα περνούσαν όλοι μαζί ποιοτικό χρόνο;
Γενικά μιλώντας, η ζωή μας έχει μια αρχή μια μέση και ένα τέλος. Αν εστιάζουμε στα δυο πρώτα στοιχεία της και ξεχνάμε ή παραβλέπουμε το τρίτο, το τέλος δηλαδή, που είναι και το πιο σημαντικό χάνουμε πολλές μικρές σημαντικές μας στιγμές.
Table of Contents
Θλίψη
Το να κρυφοκοιτάς τη ζωή των άλλων από μόνο του κουβαλά μια βαθιά θλίψη και μαρτυρά μια ζωή που βρίσκεται σε τέλμα. Ανάλογα το χαρακτήρα λοιπόν του καθενός μας αυτό μπορεί να οδηγεί σε θαυμασμό, ζήλεια, φθόνο ή κακία. Είναι λοιπόν αυτό, σημείο των καιρών μας ή τελικά ήταν πάντα έτσι; Πόσο πιο ωραίο και υγιές θα ήταν άραγε αν στρέφαμε τα φώτα της προσοχής μας στον εαυτό μας ή στην οικογένεια μας και όχι σε τρίτους;
Η αλήθεια είναι πως είναι πιο εύκολο να κρίνεις παρά να ζεις. Το να ζεις και όχι απλά να υπάρχεις απαιτεί θάρρος. Χρειάζεται “θράσος”. Ζωή σημαίνει χαρά, λύπη, ευτυχία δυστυχία, επιτυχίες και αποτυχίες, λάθη και σωστά. Ζωή σημαίνει αποδοχή του ύψιστου δώρου που μας χαρίζει ο Θεός. Είναι άραγε όλοι σε θέσει να δεχθούν αυτό το δώρο; Είναι άραγε όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να βιώσουν όλα αυτά τα συναισθήματα;
Η ζωή ειναι τώρα…οι στιγμές είναι τώρα.. η ομορφιά είναι στο τώρα! Στο δικό μας τώρα, όχι των άλλων! Στη δική μας ζωή, όχι των άλλων. Στο δικό μας παρόν, όχι των άλλων… Εσείς τι λέτε;
